Έλαβα και δημοσιεύω την παρακάτω επιστολή ενός επαγγελματία σε απόγνωση που καλείται να πληρώσει χρήματα που δεν χρωστάει αλλά το κράτος τα επινόησε με την γνωστή "πολιτική" του είπα-ξείπα.
Κύριε Τζήμερε καλημέρα σας
Σας γνωστοποιώ ένα θέμα που δείχνει σε όλο του το μεγαλείο το "θαύμα" του Ελληνικού Κράτους και τη βλακεία όσων ήταν νομοταγείς επιχειρηματίες σ' αυτή τη "χώρα".
Το 2004 αναζητώντας εναγωνίως ρευστότητα προσφύγαμε στη λύση sale and lease back των ακινήτων της εταιρείας. Ο νόμος έλεγε (3220/2004, άρθρο 6) και λέει (4110/2013) ότι η υπεραξία από την πώληση πρέπει να εμφανισθεί ως αφορολόγητο αποθεματικό της εταιρείας.
Η διοίκηση δεν μπορούσε να το καταλάβει εύκολα αυτό καθώς ήξερε -έτσι έκανε όλα τα χρόνια- ότι για να δημιουργήσεις αφορολόγητο αποθεματικό, έπρεπε να έχεις κέρδη στη χρήση, τόσα όσα και το αφορολόγητο.
Έτσι, ο τότε "υφυπουργός οικονομικών" κ Μπέζας, ζήτησε τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Το ΝΣΚ απάντησε -σε "απλή μετάφραση"- ότι δεν πρέπει να μας απασχολεί η χρήση κατά την οποία δημιουργήθηκε το αφορολόγητο αποθεματικό. Δεν πρέπει να μας νοιάζει εάν η εταιρεία είχε ζημιές ή κέρδη ή αν έκανε έστω και ένα ευρώ τζίρο. Το ΜΟΝΟ που πρέπει να ελέγξει η διοίκηση είναι εάν τα κτήρια κόστιζαν 100 και πουλήθηκαν 150, τα επιπλέον 50 η εταιρεία τα εμφάνισε σε ειδικό λογαριασμό αφορολόγητου αποθεματικού (γνωμοδότηση ΝΣΚ 354/2008).
Έλα όμως που το υπουργείο οικονομικών αποφάσισε τότε να μην κάνει δεκτή τη γνωμοδότηση.....
Αποτέλεσμα: Έρχεται η διοίκηση δέκα χρόνια μετά, για να προλάβει την παραγραφή, και επιβάλλει φόρο στο ποσό που υπερβαίνει τα κέρδη χρήσης μέχρι το ποσό του αφορολόγητου που δημιουργήθηκε, με 35% που ίσχυε το 2004 συν πρόστιμα 10 ετών!!!! -ο μισός τζίρος μας...
Ο τωρινός αρμόδιος υφυπουργός ειλικρινώς μου δήλωσε ότι έχω δίκιο και θα το βρω στα δικαστήρια της μπανανίας (στα οποία για να προσφύγεις πρέπει πρώτα να πληρώσεις το 50% του φόρου...) αλλά δεν μπορεί να γίνει τίποτα εκ μέρους της διοίκησης, διότι τότε όποιος πλήρωσε έστω κι ένα ευρώ θα το διεκδικήσει, με αποτέλεσμα να πέσει έξω ο προϋπολογισμός της "χώρας".
Σε απλά ελληνικά, καλούμαι να πληρώσω λεφτά που δεν έχω, για οφειλή που δεν πρέπει να υπάρξει αλλά θα υπάρξει τις επόμενες μέρες που θα έρθει ο έλεγχος, αφιερώνοντας ατελείωτες ώρες απ' τη δουλειά μου να τρέχω -και να πληρώνω- δικηγόρους, κινδυνεύοντας να καταστώ φορολογικά μη ενήμερος κλπ κλπ κλπ.
Και καθώς βλάκας, ηλίθιος και κουτός, ακολούθησα το παράδειγμα και τις αρχές με τις οποίες μεγάλωσα και δεν έδινα μαύρα, δεν έπαιρνα μαύρα, έκοβα αποδείξεις, πλήρωνα ό,τι έπρεπε να πληρώσω στο προσωπικό, ήμουν νομοταγής επιχειρηματίας και άλλα πολλά, με αποτέλεσμα -εκτός του ανταγωνιστικού μειονεκτήματος απέναντι σ' όσους δεν ήταν νομοταγείς επιχειρηματίες- να μην έχω μαξιλάρι ασφαλείας για να καλύψω την αλητεία του κράτους και να κινδυνεύουν 53 εργαζόμενοι να πάνε σπίτι τους, από μια εταιρεία που συμπλήρωσε 40 έτη λειτουργίας και διοικείται από τη δεύτερη γενιά.
Ευχαριστώ για την υπομονή, συγνώμη για το ύφος και την αγανάκτηση και ας φωνάξουμε όλοι μαζί, ζήτω οι επενδύσεις!
Facebook
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου